La akvo friska de l’ haveno
estis bolanta.
La pitoreskaj stratetoj
el slabopavimo
kiuj leviĝis kaj deklivis
kondukis
al la infero.
Infero de soleco.
Tiu infero kiu
vestita per ĝojo ŝajnigis sin
la paradizo.
La ĉielo blua
malsuprenvenis fumgriza
por sufoki
mian animon.
La pentraĵo
farita per la paletro
de farboj falsaj
estis pentraĵo.
Nur pentraĵo.
Falinta
sur la trotuaron
ĝi estas tretata de l’ pasantoj nesciantaj.
Falinta.
Tretata.
Detruita.
Kaj tio estas
ĉio.
Tiberio Madonna
Nessun commento:
Posta un commento