LA RENKONTO KUN LA TROMPO

Kiam la suno kraŝis faleginte
sur la teron
mia mond’ ekfajris
kaj la koloroj de la vivo
englutitaj de la flamoj
estas ĉiuj ŝanĝiĝintaj
en ununuran
grizon fuman.
Nun mi vagas tra la stratoj brulintaj
kun la ŝlosiloj de la morto
enpoŝe
preta ilin eltiri
per la frostaj manoj
por malfermi la kradpordon rustan
de mia finiĝo.
Nun kiam mia suno ne estas plu
restas al mi la steloj
etaj
kiuj brilas
sed nenion lumigas
en la nokto murda.
Mi renkontas unu
iom pli helan
sed laca sin teni supre
ĝi mizere sin mallevas
sur la straton glacian
kaj kvazaŭ de braĝero
kun mortanta lumo
ĝia ardo trompa lasas lokon
al fumfadeno.
Al kio utilas la memoraĵo
pri amikeco forfumiĝinta
pri amiko kiu trompis
per sia lum’ efemera
mian jam afliktitan
animon?
Nur esti surtretita
per la ŝuoj lacaj
kaj seniluziiĝintaj.
Kaj ankoraŭ restas al mi
la ŝlosiloj de la morto
enpoŝe.

Tiberio Madonna

3a premio ricevita en la Belartaj Konkursoj de UEA en 2020