VERDO

Verdo.
La kolor’ de la naturo.
Kia bela afero
kun folioj, herbejoj, akridoj
kiuj komunikas
sian freŝecon kaj sian vivecon
sian gajecon
per brilego, odoroj, movoj
per lingvo universala
kiel Esperanto.
 
Verdo.
La koloro de Esperanto.
Kia bela lingvo
riĉa kaj facila
kiu komunikigas
per malgranda regularo
la popolojn de l’ homaro
en la monda Babelo
en la lingva pelmelo
ja tute nature.
 
Verdo.
La koloro de l’ espero.
Kia bela sento
fariga kaj konstruiga
kiu inspiras kaj instigas
kiu ĉiam nutras
la flamon de l’ optimismo
kaj noblajn idealojn
sekvindajn, amindajn
tute realigindajn.
 
Verdo.
La koloro de l’ envio.
Kia bela sento
fariga kaj detruiga
kiu blindigas kaj instigas
kiu ĉiam nutras
la fajron de l’ malamo
kaj malnoblajn agaĉojn
faratajn, refaratajn
abomene favoratajn.
 
Verdo.
La koloro de l’ veneno.
Kia bona trinkaĵo
nutra kaj gustoplena
kiu toksas kaj mortigas
kaj ĉiujn detruas
de ilia internaĵo;
la neevitebla konsekvenco
de l’ envio detruiga,
de l’ malamo difuzita.
 
Verdo.
La kolor’ de ĉio ĉi.

Tiberio Madonna