Ĉi tiu estas blogo de po(e)moj verdaj: la poemoj, kiel la pomoj, povas esti duraj aŭ molaj, dolĉaj aŭ akraj, sed ankaŭ sengustaj. Vi povas libere legi kaj manĝi, ŝati aŭ ne ŝati, nur provi aŭ tramanĝi.




giovedì 6 dicembre 2018

SOMERO


SOMERO

La humideco
kuŝiĝas
peza
en l’ aero
de l’ somero.
La nuboj fumecaj
sen plua energio
sin apogas
sur la suproj de l’ montoj
por ripozi.
La pintoj de la luno
tiklas la ĉielon
punktitan de flametoj
kaj etaj lampiroj
kun brilaj lumiloj
flugas ĉirkaŭ ni.
Estas nia tasko
kapabli ilin kapti.

Tiberio Madonna

Ĉi tiu poemo aperis en la numero 321 de Penseo.


Da alle
Etichette:

Nessun commento:

Posta un commento

Iscriviti a: Commenti sul post (Atom)

LA RENKONTO KUN LA TROMPO

Kiam la suno kraŝis faleginte sur la teron mia mond’ ekfajris kaj la koloroj de la vivo englutitaj de la flamoj estas ĉiuj ŝanĝiĝintaj en un...

  • LARMO
    Larmo da amo iĝas sango iĝas vino poste vinagro kaj poste vaporeliĝinta lasas sian tamenan signon ĉiamrestontan en la vivoglasoj el kr...
  • SUR LA TRAGEDION
    La suno lumas sur la tragedion kaj mi frapus ĝin per pugno igante ĝin forkuri kaj resalti sur la muroj de la pupteatro por poste fali...
  • MIA NOKTO
    Kaj kiam ĉi tiu nokto de l’ mondo falos teren forkonsumita blindigita far la lumoj de la spiroj profundaj kaj de la manoj intertuŝiĝan...